Op een regenachtige dag loop ik gehaast door een station in een grote stad in Nederland. Mijn ogen zien niet alles dus aan opletten ben ik gewend. Ook weet ik dat er over het algemeen weinig rekening wordt gehouden met mensen die slechter zien. Ja, aan alle minimale veiligheidsnormen wordt voldaan. De geleidestroken zijn aanwezig, overigens wordt je als slechtziende of blinde medemens niet geacht op iets anders dan sneakers te lopen, maar goed, daar erger ik me al lang niet meer aan. Bovendien hoef ik deze stroken zelf niet te gebruiken. De informatieborden hangen te hoog, de letters zijn te klein en als het zo nu en dan toch echt aanwezige zonlicht er op valt, zijn ze helemaal onleesbaar. Ook daar lig ik niet meer wakker van. Een trein missen is niet iets waar je wereld van instort.
Waar ik me wel boos over kan maken is dat wat tegenwoordig de basis vormt voor de inrichting van iedere openbare ruimte: de beleving of beter het gebrek daaraan. Waarom is het zo lastig om met elkaar na te denken over hoe we er voor kunnen zorgen dat ook mensen die wat meer moeite hebben met het zien, en dat worden er steeds meer, het gewoon LEUK kunnen hebben op een station, in een gemeentekantoor, bibliotheek of andere openbare ruimte. Spelen met kleuren, geur, inrichting, vormen, geluid. Er zijn mogelijkheden genoeg als de grote architecten van dit soort ruimten maar bereid zijn eens wat verder te kijken dan hun neus lang is. Ik kan ze daar zeker een handje bij helpen en mijn tarief is niet hoger dan dat van de belevingsadviseurs die worden ingehuurd. Ik durf die uitdaging wel aan!
Jellie Tiemersma
Personal Too